شاید محمّد صلی ‏الله‏ علیه‏ و ‏آله است که در هیبت «علی اکبر» از دامان لیلا بر می ‏خیزد و دنیا را به شوق وا می ‏دارد.
ذرّات خاک، بوی خوش قدم‏هایت را به سماع در آمدند، آن‏گاه که پلک‏های کوچکت، دنیا را بر هم زد! مردانگی از همین نگاه آغاز می‏ شود.
تو پلک می‏ گشایی تا روزها و شب‏ها بهانه ‏ای داشته باشند برای آمد و رفت.
غیرت «علی علیه‏ السلام »، در رگ‏هایت می‏ دود و رحمت «محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏ آله » در رفتارت.
عشق و عقل در تو به هم رسیده ‏اند.
کودک دلبند حسین علیه‏ السلام ، خدا می‏ خواست تا دنیا دوباره محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله را به تماشا بنشیند در رفتار و گفتار تو.
پلک گشودی و آفتاب از نگاه روشنت، طلوع کرد.
هر تکان گاهواره‏ ات، قلب زمان را می‏ لرزاند؛ که تو یک قدم به کربلا نزدیک‏تر می‏ شوی.
از دامان لیلا، چون واقعه ‏ای بزرگ بر می‏ خیزی و دنیا را، به شوری عاشقانه فرا می‏ خوانی.
کربلا، دیری است قدم‏هایت را به انتظار نشسته است.
تکیه بر گام‏های استواری و غیرت تو دارند، ستون‏های خیام عشق.
علی جان، ای مؤذّن اذان سرخ شهادت در گستره ظهری شورانگیز! تو عشق را تفسیر کردی؛ آن لحظه که قدم بر میدان نبرد نهادی.
شنیده ‏ام هیچ کس تیغی از غلاف بیرون نکشید.
گمان کردند رسول خدا صلی ‏الله ‏علیه‏ و ‏آله به میدان آمد؛ مگر نه این که تو شبیه ‏ترین فرد به پیامبر اکرم صلی‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله بود؟