امروز زمين آغوش گشوده است تا بار ديگر انسان پاكي از سلاله خاندان پيامبر (ص) را در خود جاي دهد و او را به حياتي برتر از اين دنياي دون و در كنار اوليا و انبيا نويد دهد. شهادت جانگداز آن امام همام، امام علي النقي(ع) را به عموم شيعيان جهان تسليت مي گوييم.

سال غم و اندوه

شهادت امام هادي(ع)، پيشواي دهم شيعيان، در ماه رجب و در ۴۲ سالگي اتفاق افتاد. عروج روح قدسي آن انسان وارسته جهان اسلام را غرق در ماتم و اندوه ساخت. شهادت مظلومانه آن بزرگوار شهر سامرا را پر از شيون و ناله كرد. تمامي دوستداران اهل بيت در غم فقدان گوهري تابناك عزادار شدند و آن سال را سال اندوه شيعه ناميدند.

هجران مدينه

خلفاي عباسي از توجه مردم نسبت به خاندان رسالت هميشه در هراس بودند و از مشاهده عشق و علاقه قلبي مردم نسبت به خاندان پيامبر احساس خطر مي كردند. در مدينه، زادگاه امام هادي(ع)، والي مدينه آزار فراواني نسبت به اين شمع تابان الهي روا مي داشت. از اين رو شخصي به نام بريحه عباسي كه امام جماعت بود به متوكل نامه نوشت كه اگر هنوز تو را به مكه و مدينه نياز هست، علي بن محمد(ع) را از اين ديار تبعيد كن؛ چرا كه اكثر مردمان اين منطقه را تحت نفوذ و اطاعت خويش قرار داده است. بدين ترتيب بود كه متوكل با احترام امام را به سامرّا، محل خلافت خويش، دعوت كرد.

توهين متوكل به مقام امام هادي(ع)

متوكل خليفه عباسي در ظاهر حضرت هادي(ع) را با احترام و تكريم به سامرا آورد ولي همواره در صدد اهانت و آزار حضرت(ع) بود؛ به طوري كه هنگام ورود، حضرت را در كاروان سراي نامناسبي سكونت داد. شخصي از دوستداران حضرت براي عرض اين مطلب به خدمت ايشان آمد. حضرت امام هادي(ع) در جواب فرمودند: كسي كه خداوند قدر و منزلتش را بلند سازد با اين اعمال كوچك و حقير نمي شود.

محدوديت امام(ع)

هر انديشمندي با نگاهي گذرا به زندگي امام هادي(ع) در مي يابد كه آن گرامي در سراسر عمر شريف خويش با محدويت هاي رنج آوري روبرو بوده است. متوكل، خليفه ستمگر عباسي، امام هادي(ع) را به اجبار از مدينه به مركز خلافتش يعني سامرا آورد و آن بزرگوار را تحت مراقبت نگه داشت. در عين حال امام با تحمل همه رنج ها هرگز از مسئوليت الهي خويش در قبال جامعه انساني دست نكشيد و به كم ترين تفاهم و سازشي با ستمگران تن نداد و همواره روشني بخش تاريكي هاي جهل و بي ايماني بوداثر والاي امام هادي(ع)

دهمين ستاره آسمان ولايت، امام ابوالحسن هادي(ع) زيارتي به نام «زيارت جامعه» تقديم دوستداران امامت فرموده است. جان ما خاكيان فداي تربت پاك او باد كه با شعاع فروزان سخن خويش ما را با آسمان عظمت و جلال الهي آشنا ساخته است. شيوايي كلام و والايي مضمون و دانش و معرفتي كه در آن موج مي زند خود گوياي اصالت اين زيارت و معرّف دانش سرشار گوينده ارجمند آن امام هادي(ع) است.

شاگردان امام هادي(ع)

با آنكه جوّ اختناق و ستم دوره خلفاي عباسي، امكان استفاده از امام هادي(ع) را بسيار محدود كرده بود، در عين حال برخي از مشتاقان معارف قرآن و اهل بيت(ع) توانستند به قدر ظرفيت خويش از حضرت امام هادي(ع) كسب فيض كنند. در روايات، ۱۸۵ نفر از راويان احاديث و شاگردان امام را نام برده اند كه در ميان آنان چهره هاي درخشاني چون حضرت عبدالعظيم حسني، حسين بن سعيد اهوازي و فضل بن شاذان نيشابوري به چشم مي خورند شهادت محبوب دل ها

زهر سراسر بدن امام هادي(ع) را فرا گرفته بود و حضرت در بستر بيماري آخرين زمزمه هاي قدسي را با معبود خويش نجوا مي كرد. غم و اندوهي گران بر قلوب مؤمنان سنگيني مي كرد و چشم ها در فراق آن محبوب اشك مي ريخت. حضرت امام علي النقي(ع)، آن طبيب آلام دردمندان و شفيق دل هاي مجروح مؤمنان، بر اثر زهر كشنده، در سومين روز از ماه رجب سال ۲۵۴ (ه ) شربت شهادت نوشيد.

حقارت نفس

نفس و سرشت واقعي انسان امانتي آسماني و موهبتي است الهي كه در اختيار انسان قرار گرفته است. اگر انسان آن را حقير و كوچك بشمارد، در واقع همه چيز خود را باخته است و در اين صورت ارتكاب زشتي ها براي او كار دشواري نخواهد بود. اما اگر ارزش وجودي خويش را بداند و به عظمت الهي و ملكوتي آن واقف شود هرگز آن را به تيرگي ها نمي آلايد. حضرت امام هادي(ع) در اين مورد مي فرمايند: اگر كسي در نزد خود خوار شود از شر او ايمن مباش در سوگ پدر

هشت بهار از عمر گران بهاي دهمين امام و مولاي عزيز ما، امام هادي(ع)، نگذشته بود كه غبار يتيمي بر چهره اش نشست. در سال ۲۲۰ هجري در آخر ماه ذيقعده پدر بزرگوار و جوان خود را از دست داد. پدري كه نمونه بارز علم و تقوي و فضيلت و شجاعت و مظهر مبارزه با ستم و پناه درماندگان و بي چارگان بود. بعد از شهادت امام جواد(ع) امامت به فرزندش امام هادي(ع) منتقل شد و آن حضرت از همان سال هاي كودكي به مقام پيشوايي شيعيان رسيد.

رفتار خلفاي عباسي با امام هادي(ع)

زندگاني پر نشيب و فراز امام هادي(ع) هم زمان با حكومت هفت خليفه عباسي بوده است. امام هادي(ع) همچون اجداد پاك خويش با سازش ناپذيري در برابر بيداد ظالمان و با دادخواهي و طرفداري از عدالت و هدايت و ارشاد انسان ها، به مبارزه با خلفاي غاصب مي پرداختند. به همين دليل خلفا با وجود امام هادي(ع) همواره حكومت خويش را در خطر مي ديدند و به هر طريق در تلاش بودند كه چهره دهمين پيشواي راستين مسلمانان را دگرگون جلوه دهند و با نيرنگ هاي گوناگون علاقه امت را نسبت به آن بزرگوار كم كنند.

آزارهاي متوكل نسبت به امام هادي(ع)

دوران امامت حضرت علي النقي(ع) بيشتر با متوكل عباسي هم زمان بود و اين دوران از سخت ترين سال هاي زندگي آن بزرگوار محسوب مي شود؛ زيرا متوكل از جنايت كارترين چهره هاي حكومت عباسي بود. سخت گيري و آزار متوكل نسبت به امام هادي(ع) و اهل بيتش به جايي رسيد كه مردم را به جرم پيروي از امامان گرامي و دوستي با آنان شكنجه مي كردند و از همين رو كار بر دوستداران اهل بيت طهارت بسيار مشكل شد.

امام هادي(ع) خورشيد عالم تاب

مولاي بزرگوار ما، دهمين ستاره آسمان امامت، حضرت امام هادي(ع) همچون امامان و معصومان ديگر، همواره راهبر امت و بيان كننده احكام اسلام و قرآن بود. امام هادي(ع) دهمين اشعه فروزان مهر الهي بر روي زمين و واسطه فيض ميان آفريدگار و آفريدگان بود كه با فروغ عالم تاب دانش و يقين خويش تاريكي هاي ناداني را روشن مي ساخت و گرمابخش محفل شيعيان در آن شام سرد و بي روح بود.

عبادت و پارسايي امام هادي(ع)

حضرت امام علي النقي(ع) علاوه بر برخورداري از كمال و فضل و دانش و معنويت، عابدترين و پارساترين مردم زمان خود بود و همچون پدران بزرگوارش شب هاي طولاني رو به قبله مي نشست و به عبادت خالق يكتا مشغول مي شد و لحظه اي از عبادت دست نمي كشيد. هميشه بر تن نازنين و مباركش لباسي از پشم مي انداخت و سجاده اش حصير بود.

خودپسندي

خودپسندي از صفات نكوهيده اي است كه حقيقت آن جز غفلت و دوري از خدا چيز ديگري نيست. خودخواهي سرچشمه همه مفاسد و گناهان است و انسان را از خدا دور و دل را از ساحت عظمت او منصرف مي كند. انسان خودخواه به تدريج از خودِ الهي و ملكوتي خويش دور مي شود و علاوه بر دوري از خدا، اطرافيان را نيز از خود دور مي كند و مي رنجاند. حضرت امام هادي(ع) در سخني ژرف و والا مي فرمايند: كسي كه خودپسند باشد، مخالفان او بسيار خواهند بود.

ايجاد روابط دوستانه

يكي از مسائل مهم در زندگي انسان برقراري پيوند دوستي و صميميت با افراد شايسته است و از موانع اساسي بر سر راه ايجاد دوستي و صميميت خودخواهي است. غرور و خودپسندي در افراد مانع تحكيم روابط دوستانه در ميان آنهاست. بايد به ابراز علاقه ديگران به درستي پاسخ گفت و از مصاحبت و معاشرت آنها بهره مند شد. امام هادي(ع) مي فرمايند: كسي كه دوستي و محبت و حسن نظرش را به تو تقديم كند تو نيز از وي پيروي كن و پذيراي او باش.

اطاعت پروردگار

حضرت امام هادي(ع) كه از قهرمانان وادي بندگي است، در مورد اطاعت خالق يكتا مي فرمايند: كسي كه از خدا پروا داشته باشد، ديگران از او پروا خواهند داشت، و كسي كه از خدا اطاعت كند از او اطاعت مي كنند و كسي كه از آفريدگار اطاعت كند از خشم خلق باكي ندارد.

به راستي آنان كه خالصانه و با تمام وجود گام در مسير بندگي و اطاعت خدا نهاده و با اين كليد، درِ سعادتِ جاودان را بروي خود گشوده و به عزّت حقيقي رسيده اند و آن را بزرگ ترين سرمايه و افتخار خود يافته اند، خداوند سرپرستي و تدبير امور آنان را به عهده مي گيرد و به آنها عزت و سربلندي مي بخشد.

زيان ناداني

زيركي و استفاده از عقل و تدبير از ويژگي هاي انسان مسلمان است. اين ويژگي به مؤمن كمك مي كند تا بتواند حرف راست خويش را بر كرسي تصديق بنشاند و بدين ترتيب از دين و مسلك خويش آگاهانه و به بهترين وجه دفاع كند. امام هادي(ع) در اين باره مي فرمايند: كسي كه حق با اوست ولي سفيهانه عمل مي كند، ممكن است نور حقش را به سبب عمل سفيهانه اش خاموش سازد.

دست به دامان دهمين خورشيد

سلام بر تو اي فرزند پيامبر(ص)، اي منزلگاه فرشتگان الهي و اي خزانه دار علم. سلام بر تو اي پيشواي دهم شيعيان. سلام بر تو اي دهمين نور هدايت و امامت. سلام بر تو اي امام هدايت گر و چراغ تاريكي ها و اي پرچمدار پرهيزگاري. سلام خدا و فرشتگانش بر تو باد.

روابط عمومي فرمانداري اين مصيبت عظيم را به ساحت مقدس حضرت امام عصر«عج» و رهبر معظم انقلاب و مردم شريف ايران اسلامي و همه شيعيان جهان تسليت عرض مي نمايد.